’özledim’’
kelimesi kadar kısa birkaç gün oldu. Tam
‘’nereden çıktı şimdi bu’’ ile ‘’sanırım yaşıyorum’’ sayıklamalarının
ortasındayım.
İnsan nereden bilebilir ki
aşık olmanın zamanla ilişkisini?
Sevişirken, o çıplak bedenin neresini öptüğünde ertesi gün
başka bir adam olacağını anlayabilir?
Ben korkağım bunu biliyorum, ya sen?
Sen bilmiyorsun ateşi
koynuma aldığımı, sana bunu söylersem zamanın ufak adımlarını da alıp
gideceğinden korktuğumu bilmiyorsun. Bilemezsin ki ben köpek gibi inatçı bir
adamım. Korkumdan sana söyleyemem, ‘’özledim’’ diye diye dilimi kesemem önünde.
Biraz olsun hissetseydim göğsümün ağırlaşacağını, o akşam
boynuna dayayıp yüzümü oradan nefes alırdım ve tutardım.
Biraz olsun bilseydim
bütün gün adına dua edeceğimi, ellerimi yüzüne sürüp kendi yüzümü
kapatırdım.
Hani belki ben kalbimin ölçüsünü bilmiyorum, boyumdan büyük
hislerle kavgaya giriyorum, daha ne nedir bilmeden oturmuş bunları yazıyorum
hani belki saçmalıyorum ama ben beni bilirim seni de bilmenin telaşındandır
bunlar, bir kez daha dudaklarında dünyayı ardımda bırakma hevesindendir.
Velhasıl ben sana aşık oluyorum ve bunu korkumdan sadece
yazabiliyorum.
İstanbul, 20.12.2011
