işaretli yerlerden seviniz

ben diyorum siz de öyle yapın en iyisi öyle sevmek

yazıların çoğu gitti, niye? çünkü yenileriyle birlikte dönecekler. neredeler?

işte buradalar. 

Sesimi Duyan Var Mı?

‘’Daha on yedimizdeydik ve oradaydık,

Kimse bilmedi içimizde yırtılan yeri.

Biz, oynamadık ama kaybeden taraftaydık. ‘’

17 ağustos 1999, çok değil 11 ağustos 1999’da güneş tutulmasını izlemiş ve belki de o yazı bununla hatırlayacaktım. On yedi yaşımdaydım ve yaz tatilini amcamın çay bahçesinde çalışarak geçiyordum.  Arkadaşım Ahmet o gün orada izinli olan Samet’in (o gece aynı kaderi paylaştılar) yerine garsonluk yapıyordu. Ben bütün işlerimi bitirmiş malzemeleri dolaba kaldırmıştım ki Ahmet gelip benden tost yapmamı istedi, önce yapmayacağımı söyledim ama sonra her şeyi geri alıp ona o tostu yaptım. Bu Ahmet’i son görüşümdü.

O yaz Şebnem Ferah ‘’Artık kısa cümleler kuruyorum’’ albümünü çıkartmıştı, henüz mp3 çalarlar yoktu sanıyorum. Şebnem Ferah cd’si ve discman arkadaşım Gürol’daydı bir süredir. O akşam ondan geri aldım ve bu da Gürol’u son görüşümdü.

Gece arkadaşlarım Oktay  (Oktay o gece doldurulmuş sahilin çökmesi sonucu denizde boğulmaktan kurtulacaktı) ve o akşam tanıştığım Burcu, annesi ve birkaç tanıdık ile biraz muhabbet ettikten sonra eve gittim. Şebnem Ferah’ı dinlerken şimdi hatırlamadığım o dönemin Leman dergisi çizerlerinden birinin kitabını okuyup gece 2 gibi yattım. Bu da Ulaşlı’yı o haliyle son görüşümdü.

Depremin hangi saniyesinde uyandım bilmiyorum ama yatağımdan fırlamış kendimi bağırırken buldum, deprem durduğunda hep birlikte apartmandan çıkıp hemen karşıda olan dede evinin bahçesine gittik. Olayın büyüklüğü hakkında en ufak bir fikrim yoktu çünkü mahallede en ufak bir yıkım dahi olmamıştı. Gün ışımaya başladığında haberler gelmeye başladı, Gölcük yıkılmış, şu ölmüş, şu enkaz altından çıkmış. Arkadaşlarımın denizde kaybolduğu haberi geldi sonra. İlk gün herkes bir deprem gerçeği ile karşılaşmış ama yine ne olduğunun farkında değildi, birbirleriyle konuşuyorlar, birbirlerine yardım ediyor ve ölümü atlatmanın o korkunç sancısıyla başa çıkmaya çalışıyorlardı. O havanın kokusunu, rengini, enerjisini anlatabilmem imkânsız. Hepimiz bir sallantıda başka bir dünyaya geçmiş gibiydik, dün yaşadığımız dünya artık yoktu, hem görünürde hem de içimizde. İkinci gün sahile indiğimde geceleri oturduğumuz parkın büyük bir bölümün artık olmadığını gördüm, hiçbir şeyden haberimiz yoktu, ta ki daha sonraki günlerde gelen gazetelerin simsiyah manşetlerini görene dek.  

Havadan çekilmiş fotoğraflara baktığımızda altlarında neresi olduğu yazmasa orayı tahmin etmemiz imkânsızdı. Büyük rakamlara sıkışmış ölümler, fotoğraflarca silinmiş bir şehir, enkazlarca dibe çekilmiş hayatlar, ölmüş olmaları yeterince kötüyken bir de mezarları bile olmayan bazı insanlar. 90’lar biterken aklımıza bunları mıhladı, anılarımızı 45 saniyeye hapsetti ve hiç bırakmadı.

 Yaşadığımız, okula gittiğimiz, gezdiğimiz yerler artık yoktu ya da vardılar ama oralar değildiler. Cana geleceğine mala gelsin derler ya hani, deprem bu ikisi arasında seçim yapmazına izin vermiyor, mutlaka giden can daha çok içinizi çok yakıyor ama eskiyi düşünmeden etmek imkânsızlaşıyor. Her gece oturduğumuz masanın tam olduğu yerde dalgaları gördüğümde çaresizliğin ne olduğunu biliyor olsam bile yeniden öğrendim, kafamı çevirdiğimde yeniden, arkamı döndüğümde yeniden. Hala o sahili hatırlarım, şimdi denizin olduğu yer o geceden önce arkadaşlarımla oturup muhabbet ettiğim yerlerdi. O arkadaşlarım hala yaşıyor olsaydılar yine muhabbet edecek bir yer bulabilirdik ama o yerlerle birlikte yok olmaları tahayyül edilemez bir acı.

Hatırladığım kadarıyla o dönemin ilginç söylentileri de vardı. Şöyle ki; Bursa’da evliyaların mezarlarından kalktıkları, buna bekçinin şahit olduğu, bir çocuğun bu depremi ailesine tarihi ile söylediği ama ailesinin ona inanmadıkları, depremin aslında yapılan bir deney sonucu olduğunu ve bir sürü akıl almaz hikâye. Böylesi felaketler sanıyorum insanların inançlarını farklı yollara saptırıyor, herkes kendince bir sebep bulup kalbini sakinleştirme peşine düşüyor ve söylenen her şeye biraz daha inanmaya yakın duruyor.

İlerleyen günlerden birinde arkadaşlarımla birlikte mezar kazmak için kasabanın mezarlığına gittik, daha bir mezarı bitirememiştik ki ardı ardına gelen cenazeler yüzünden moralimizin bozulup oradan ayrıldığımızı hatırlıyorum. Gençtik hatta çocuktuk daha çok, değil böylesi bir felaketi yaşamayı çoğumuzun yakını bile ölmemişti. 90’larda çocuktuk ve artık son yılında ise hayata, ölüme kafa yormaya çalışan ama anlayamayan çocuklar.

O tarihin iki önemli unutulmazı var benim için, biri bana  ‘’neredeyiz’’ sorusunu sorduran yıkılmış mahalleler, diğeri ise hala arada burnuma gelen o koku. Böyle anlarda zaman normal akışında değil de daha ağırdan işliyor gibi, hele ki artçı depremlerin olduğu anlarda ve sanıyorum ki birçok kötü anlarda zamanın ağır bir dalga gibi içinizden geçtiğini hissediyorsunuz. İşte 90’lar bizim için içimizden ağır ağır geçerek bitti.

Nisan 2011 

*


*Bu şarkı, o gece 7 arkadaşımın depremden saniyeler önce sahilde birlikte söyledikleri şarkı. Arkadaşlarımdan beşi o gece denizde hayatlarını kaybetti. Bu yazı onlara ve o gece hayatlarını kaybedenlere.

Hangimiz karşı tarafta?

Hangimiz terk etti hangimizi ?

Kanayan duvarlar mıydı? 

Kendime açılan ellerim miydi yoksa?

Var edip unutmanın tanrısal büyüsü bu olsa gerek, çok istemenin sarhoşluğu, kabul etmenin hazımsızlığı.

Sen ne dersen de,  bu her kapısı pişmanlığa çıkan sonrasında pişmanlıktan arınıp eşekliğe varan bi kural,  bi oyun,  bi gaflet.

Elini kolunu kancalara takıp kocaman bi tablonun önüne asmak kendini, kanadıkça resmin  yüzünü boyayan, kanadıkça uzaklaşan bir suret,  kanadıkça acı çekmenin zevkle karıştığı insanlık suçu bu

Her aşkın içinde bir tanrı birde şeytan yok mudur? yoksa insan neden terk eder birini?

Kendi yarattığına kendi isyan etmezse kim kimden ayrılırdı ki ?

Önce güzelin  yüzü görünür sonra resim kaydıkça arkasındaki çöp dağı belirir. Buralara gelene kadar daha en başından  ne olduğunu anlamadan biraz daha sorularla uğraşmak isterken her şeyin cevabını bir tek cümle verebilir mi?

Sen ne dersen  de bu açlığın ‘ne olursa olsunu’ kadar zayıf ve bu zayıflıktan doymak bilmeyen bir pişmanlıkla, adım bile atamayan bir çaresizliğin doğumuna, gelişmesine ve sana tokadını indirmesine imkan verirken ve yine bunu ‘seviyorum yapacak bir şey yok’ diyerek kat kat toprağa gömerken ve en kötüsü her şeyi bile isteye yaşarken artık,  birilerine ‘yardım edin’ demek gibi zengin işi bir lükse sahip olmadığının farkına varmaktır bu.

Kendim ettim kendim buldum. Bulurken tökezledim,  yüzüm yırtıldı, ruhum sıkıştı söyledim duymadılar, duyanlar inanmadılar, inananlar takmadılar. Ben buna aşk dedim, bunu yedim bunu içtim gerisini bilemem. 

kocaeli, 17.01.2006

Ben bugün öleceğim.

Aklımın kaçmış ipini çekerek. 

Nefesim,  cam ve sonra kırığı olacak basamaklar boyunca.  

Sakladıklarım kanayarak kendilerini salacaklar kırıkların arasına, toplarken görebilecek misiniz? 

Bedenimi saklamanın manası yok, nefes alınca içime dolan çivileri kusmanın vaktidir. 

Boğazımı yırtacaklarmış, ne fark eder? 

O çivileri tutabilecek misiniz? 

Kendimi sakladım, sardım ruhuma kalın kağıtları. Neler neler yazdınız üstüne, okudukça bir kat daha sardım.  Sonra bazen küçük parçalar koparttım ihtiyacım olunca -duyduğumda sakinleştiğim- cümleleri tekrar okuyabilmek için. Sildim bazılarını yok saydım. İşte ben orada uyudum, bugüne uyanmak için. Bugün ölmek için o gün yaşamayı bıraktım. 

Baba olmaktan vazgeçtim, sahip olmadığımın kendisi olmak istemediğimden.  Aşık olduğum ama beni sevmekten kaçınanın yoluna çıkmadım bir daha, beni tüketen onu da boğmasın diye. Dostlar edindim içimi tamamlayabilmek, elimi soğutmamak için. 

Velhasıl korkak dilimin gerçeğime, gerçeğimin kalbime, kalbimin hayatıma kastı var. 

Ve bu yüzden,

ben bugün öleceğim. Ama, anneme söylemeyin.

İstanbul, 20.06.2011

Sezen Aksu

Kaç şarkı tenime batar çıkar? ince ince deliklerden hayatın nefesini verir, gider?

Hangi kadının dudakları bütün aşkları çekmiştir de cümleleri öper, kalbimin üzerine bırakır?

Kaç şiir böyle sese bürünüp kulaklarımı kanatır çektiğim sevdanın hatırına?

Aşık olduysam biraz da sen dedin, sen şarkıya beni anlattın diye...

istanbul, 26.05.2011 

*Şarkının sözleri Cemal Süreya şiiri ''Sayım''

28 Mart 1986

Aşık olmadığım birine ithafen bi şey yazmakta zorlanıyorum ''canım benim yaaa çok seviyorum'' sığlığında bi şey yazsam komik durur hatta belki random gülerim ordan yırtarım belki dedim ama yok yemedi. Aldım elime klavyeyi vurdum teline yani tuşuna. 

Yıllar yıllar evvel bi 26 kasım akşamında tanışmıştık o günden beridir çok ekmeğini, çok salçalı makarnanı yedim çok sigaranı içtim hatta kafanı guşa döndürdüğün anlarda yudum yudum çok votkanı içtim helal et. Kul hakkından korkarım hakkını helal ettiysen yazıma son vericem? ...................  etmiyo musun ? neyse ya sonra anlaşırız senle. 

Geceleri uyanıp biri eksik diyecektim, bi şeyi anlatmak için telefonu aldığımda arayacağım numarayı bilmeyecektim, biri vardı olm kim lan bu diye beynimi yiyecektim, okudun mu? izledin mi? dinledin mi? diye soracaktım kendime kendime istiklalde yürürken, doğarak beni bu eksikliklerden kurtardın ya cennet senin yerin yeminlen cennet. 

Gel buraya konuşucaz

(Erkek erkeğe bir konuşalım. Sezen de çalarız söz, doldur kadehini.)

Sen, bir kaç organdan öte her şeyim.

Dizdiğim iskambil kağıtlarını kafamda taşırken cümlelere nokta koydurabilen cesaretim.

Gençliğim zamana direnemezken hep aynı kalmaya söz veren çocuğum, ölmeye yakın başımı okşamaya yeminli babamsın.

Yarı yolda kaldığımda sarıldığım arkadaşım, gözyaşı ağır geldiğinde tutunduğum erkekliğimsin.

Sen bütün seçimlerimin tetikçisi, gördüğüm en büyük yalancısın. 

Bunca yıl kaç sigara söndürdük birbirimizin bedeninde?

Kaç cam kesiğini sardık alelacele?

Yola koyulup kaç kez geri döndük yağmurun en sert anında?

Şarkıların ezberinde okuduk geçmişi.

İnsan isimlerine feda ettik beynimizi.

Açık güneşli günlerde barıştık, sarıldık.

Bırakmadan önce hep son bir sigara yaktık.

Ateşe pervane, gerçeğe düşman, kimilerine aşık olduk.

Koşuyoruz sandık, kendimizi çukurda bulduk.

Dost muhabbetinde, sevgili nefesinde uyuduk, iyileştik.

Sen ve ben herkes kadar kötüden de iyiden de nasiplendik.

Fazladan bir cümle düştük göğsümüze,

Belki de biz, 

iyi ki doğduk.

Kocaeli 10.09.2008/İstanbul 26.01.2011